Núcleo de Conversores Ópticos Eléctricos para a Conversión de Sinal

A correlación entre a velocidade e a lonxitude de onda do transceptor óptico é clave para a comunicación óptica, influíndo na integridade do sinal, distancia e capacidade. Os transceptores operan en diferentes velocidades (1Gbps a 800Gbps+) e lonxitudes de onda (850nm a 1650nm), con bandas como a O, C e L que desempeñan roles distintos. Esta relación provén do comportamento da luz na fibra: atenuación (perda de sinal) e dispersión (expansión do pulso). O 850nm ten unha atenuación elevada (~2,5dB/km), o que o fai axeitado para centros de datos de curto alcance (≤300m) con fibra multimodo para 10G/40Gbps. O 1310nm e o 1550nm ofrecen unha menor perda (~0,3–0,4dB/km), posibilitando distancias máis longas: o 1310nm é útil para 10Gbps a 40km (cunha dispersión case nula), mentres que o 1550nm/banda C (1530–1565nm) minimiza a perda, combinándose coas EDFAs para altas velocidades en longas distancias (400G/800Gbps a miles de km). As velocidades máis altas (400G+/800G+) teñen un maior risco de dispersión. Utilizan modulación avanzada (por exemplo, 16QAM para 400Gbps) coa banda C, onde a dispersión é manexable. A banda C tamén admite WDM/DWDM, empacando canles de 400Gbps con espazado de 50GHz para aumentar a capacidade. As aplicacións determinan as combinacións: o 850nm úsase para curtas distancias; o 1310nm/banda C para distancias medias (10–80km); e a banda C/L con transceptores coherentes para longas distancias. Os novos sistemas de 1,6Tbps exploren a banda L estendida para evitar a congestión da banda C. En resumo, a lonxitude de onda determina o alcance e a compatibilidade; as altas velocidades requiren modulación e xestión da dispersión. Esta interacción optimiza o desempeño dos transceptores segundo o seu entorno.