Transmisor Optikoak Signal Elektrikoa-Optikora Konbertzeako Gai Nagusia

Transmisore optikoaren eta fibra doitasunaren soluzioak garrantzitsuak dira sare optikoetan performantzia eta fidagarritasun optimoak ziurtatzeko, konponenteak ez doitasunean daudenean seinhal galera, errore-tasa handiagoak (BER) eta transmisio-distantzia laburrak izan daitezkeelako. Soluzio hauek transmisoreak eta fibra kableak hautatzea dakar, nukleoaren tamainaren, moduaren (modu bakarra ala multimodoa), uhin luzeraren eta konexio-mota aldetik bateragarriak izan daitezen, aplikazio jakin baten beharrei egokituta. Modu bakarreko fibra (SMF) nukleo txikiagoa du (9μm) eta distantzia luzeetarako (100 km edo gehiago) pentsatuta dago, 1310nm, 1550nm edo 1610nm uhin luzeran lan egiten duten transmisoreekin batera. SMF laser dioodoekin (adibidez, DFB edo EML laser) batera doa, non uhin estu eta zentratuak igortzen dituzten, dispertsioa murriztuz. Adibidez, 1550nm-n lan egiten duen 10G SFP+ transmisorea G.652D SMF-arekin doitu behar da metropolitar edo distantzia luzeoko sareetarako, uhin luzera horretan duten atenuazio txikia erabiliz. Multimodoaren fibra (MMF), nukleo handiagoekin (50μm edo 62.5μm), distantzia laburretarako erabiltzen da (550m artean) eta VCSEL edo LED argi iturriekin batera doa, 850nm edo 1300nm-n. OM3 eta OM4 MMFak, 850nm-rako optimizatuak, 10G, 40G edo 100G transmisoreekin batera erabiltzen dira (adibidez, QSFP28) datu zentroen arteko loturak egiteko, haien abiadura produktuak abiadura handiko transmisioa ahalbidetzen duelako lotura motz horietan. Konexio-bateragarritasuna beste garrantzi handiko aldaera da. LC konexioak dituzten transmisoreak, normalean, LC amaierako fibraekin batera erabiltzen dira, sarrerako galera txikia ziurtatzeko, baina SC edo ST konexioak industria edo sistema zaharretan erabil daitezke. Angelu zorrotzarekin poltsatu diren konexioak (APC) SMF loturekin erabiltzen dira, atzera isulapenarekiko sentikorrak diren uhin luzeretan (adibidez, 1550nm), UPK konexioek baino itzulera galera gutxiago eragiten dutelako. Uhin luzeraren doitasuna beharrezkoa da atenuazio handiegia saihesteko. Adibidez, ezin dira 850nm-ko transmisoreak SMF-arekin erabili, MMF hori uhin luzera horretarako optimizatuta dagoelako, eta alderantziz. WDM (Wavelength Division Multiplexing) transmisoreek doitasun handiz bateratu behar dute fibra horretan, uhin luzeren sare berezia (adibidez, ITU T G.694.1 C band) onartzen duena, kanalak elkarren artean ez interferitzeko. Energia aurrekontuaren azterketa ere doitasunaren parte da, guztira onartutako galera kalkulatuz (transmisorearen irteera potentzia ken jasotzailearen sentikortasuna) eta fibra atenuazioa, konexio galera eta soldadura galera ez direla gainditzen ziurtatuz. Adibidez, 10dB-ko aurrekontu energetikoa duen 40G QSFP+ transmisorea, guztira 10dB baino ez duen galera duten fibra kableekin batera joan behar da, kablearen luzera eta konexio kopurua kontuan hartuta. Ingurumen faktoreek ere eragiten dute doitasunean. Industria mailako transmisoreak (40°C-tik 85°C-ra arte) fibra kable indarrekin (adibidez, armadorekin) batera erabiltzen dira kanpoko edo ingurumen zailak ahalbidetuz, baina datu zentroetako transmisoreek (0°C-tik 70°C-ra arte) MMF edo SMF arruntak erabiltzen dituzte. Dokumentazio egokia eta probak (adibidez, OTDR edo potentzia neurgailua erabiliz) egiaztatzen dute transmisore eta fibra doitasunak espezifikazioak betetzen dituela, sarearen performantzia ziurtatzeko eta arazoak konpontzeko denbora murriztuz.